آن مرد آمد. آن مرد با اسب آمد. اسب سفیدش.
ذوالجناحش. آن مرد با اسب آمد. با یارانش. با فرزندانش. با خواهرش، زینب. و با کودکانش. نوزاد چند ماهه اش، دخترش سکینه. آن مرد آمد. با قلبش که به وسعت دریا بود. با ایمانش که به بلندای آسمان بود. آن مرد آمد به صحرای کربلا و در آن خیمه زد. با عزیزانش. همانها که دوستش داشتند، همانها که باورش داشتند و تا پای جان به خاطرش ایستادگی کردند.
با یارانش، همانها که به او و هدفش و راهش ایمان داشتند.
و مرگ در راه او و خدایش را نهایت خوشبختی می دانستند.
و نامش را شهادت می گذاشتند آن مرد آمد با عباس آمد.
همان که علمدارش بود همان که پاره تنش بود همان که به استواری کوه بود.
آن مرد آمد. با خاندانش، همانها که برکت زمین بودند همانها که عزیز آسمان بودند.
و به برکت نامشان امروز معجزه ها بر پا می شود.
همانها که امروز تنها یادشان باقی است بعد از این همه سال.

همانها که گرد و غبار زمان هم نتوانست ذکر نام و یادشان و بزرگی اعمالشان را از صفحه روزگار محو کند.
آن مرد آمد. حسین بن علی آمد.
به صحنه ای که کارزارش بود و قتلگاهش بود.
همانجا که میتوانست از آن بگریزد همانجا که به لشکرش گفت هر که می خواهد برود و امروز شهادت نصیب آنهاست.
همان مردی که اجازه داد تنهاتر بشود.
و اجازه داد که لشکرش بروند و تنها با یاران اندکی اما مخلص که برای چشیدن طعم مرگ آماده بودند بمانند.
همان مرگی که در راه آرمانهایشان بود و به آن باور داشتند.
می توانست صلح کند می توانست بگریزد می توانست هر کار دیگری کند،
حتی می توانست دعا کند و از آن واقعه رد شود
می دانست که اجابت می شود اما پذیرا بود و می خواست بشود آنچه باید بشود.
و باور داشت به اعتقاداتش، به خدایش.
همانها که او را امروز به قتلگاه آورده بود، اما از آن فرار نکرد.
جنگید برای ایمانش، برای دینش، برای خدایش و فرزندانش را داد برای حقیقتی که ایمان قلبیش بود. و عباسش را داد و همه خاندانش.
و سرش را داد برای باورش. به خاطر حق بودنش و برای خدایش.

(مژگان بی غم لنگرودی، ۷ مرداد ۱۴۰۲)