به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «تنکابن ۲۴» امام (عليه‌السلام) در اين کلام نورانى به تفاوت اعمال خيرى که مورد رضاى خداست و لذات و هوسرانى‌هاى ناپايدار دنيا اشاره کرده، مى‌فرمايد: «اين دو عمل چقدر با هم متفاوت‌اند: عملى که لذتش مى‌رود و عواقب سوء آن باقى مى‌ماند و عملى که زحمتش مى‌رود و اجر و پاداشش باقى است»؛ (شَتَّانَ مَا بَيْنَ عَمَلَيْنِ عَمَلٍ تَذْهَبُ لَذَّتُهُ وَتَبْقَى تَبِعَتُهُ وَعَمَلٍ تَذْهَبُ مَؤُونَتُهُ وَيَبْقَى أَجْرُهُ).
در ميان کارهاى نيک و بد و اعمال حسنه و سيئه ـ با اين‌که هر کدام جنبه مثبت و منفى دارند ـ اين تفاوت آشکار ديده مى‌شود؛ اعمال گناه‌آلود داراى لذتى موقتى و ناپايدار است که به زودى زايل مى‌گردد ولى عواقب بد آن، هم در دنيا و هم در آخرت دامان انسان را مى‌گيرد. مثلاً انسانى براى برخوردارى از لذتى آنى به شراب پناه مى‌برد. ممکن است اين ماده مخدر ساعتى او را از غم و اندوه تهى کند و در نشئه‌اى لذت‌بخش فرو برد؛ اما به زودى پايان مى‌يابد و آثار سوء آن در تمام اعضاى بدن او تدريجاً ظاهر مى‌شود و در آخرت نيز از شراب طهور بهشتى و نوشيدن آب کوثر محروم مى‌گردد.
ولى به عکس، انسانى که به سراغ بندگى خدا مى‌رود و در ميدان جهاد با نفس و جهاد با دشمن حاضر مى‌شود، هر چند با مشکلاتى روبرو مى‌گردد؛ اما اين مشکلات به تدريج از بين مى‌روند و اجر و پاداش دنيوى و اخروى آن باقى مى‌ماند. اين همان چيزى است که قرآن به آن اشاره کرده، مى‌فرمايد: (مَا عِنْدَکُمْ يَنفَدُ وَمَا عِنْدَ اللهِ بَاقٍ)؛ «آنچه نزد شماست از ميان مى‌رود، و آنچه نزد خداست باقى مى‌ماند».
هوسرانى و شهوت‌رانی همچون کف‌هاى روى آب است که (فَيَذْهَبُ جُفَاءً)؛ «سرانجام کف‌ها به بيرون پرتاب مى‌شوند» و اعمال نيک همچون آب زلال، به مصداق (وَأَمَّا مَا يَنفَعُ النَّاسَ فَيَمْکُثُ فِى الْأَرْضِ)؛ «ولى آنچه به مردم سود مى‌رساند (= آب يا فلزّ خاص) در زمين مى‌ماند» باقى و برقرار خواهد بود.
در خطبه ۱۷۶ نيز اين جمله را خوانديم که امام (عليه‌السلام) از رسول خدا (صلي‌الله‌عليه‌وآله) نقل مى‌کند: «إنَّ الْجَنَّةَ حُفَّتْ بِالْمَکارِهِ وَإِنَّ النّارَ حُفَّتْ بِالشَّهَواتِ؛ بهشت در ميان ناراحتى‌ها احاطه شده و دوزخ در ميان شهوات».
انتهای خبر/
