به گزارش پایگاه خبری تحلیلی تنکابن ۲۴، آن روز، آسمان میهن آبی‌تر می‌نمود. باد، نوای پیروزی را در برگ‌های درختان قدیمی زمزمه می‌کرد. هر قدمی که بر خاک وطن گذاشته می شد، گویی زخمی از پیکر ملت التیام می‌یافت. چهره‌های رنج کشیده، اما سرشار از غرور و عشقی بی‌پایان به این سرزمین، روایت زنده ای بودند از ایستادگی در برابر تاریکی. اشک‌های شوقی که بر گونه‌ها جاری می شد، نه نماد درد، که نشانه پیروزی شکوهمند روح بر زنجیرهای اسارت بود. آنان باز می گشتند، نه با دستانی خالی، که با گنجینه‌ای از ایمان و اراده‌ای آهنین که در کوره‌های سخت اسارت، فولادین تر شده بود.
بازگشت آزادگان، یادآور حقیقتی ژرف بود: وطن، تنها جغرافیا نیست؛ خاطره‌ای مشترک، آرمانی مقدس و دمی است که جان در آن می‌تپد. این عزیزان، با تن‌های نحیف اما روح هایی ستبر، ثابت کردند که زنجیرها می‌تواند تن را به بند کشد، اما عشق به میهن و ایمان به آرمان هایش، روح را تا اوج آزادی به پرواز درمی‌آورد. پایداری آنان در سال‌های سخت، درسی ماندگار برای همگان شد: ملتی که چنین فرزندانی دارد، هرگز شکست نخواهد خورد. هر بازگشت، تجدید پیمانی بود با ارزش‌های انسانی، با کرامت و با عشق بی‌قید و شرط به این آب و خاک.
آزادگان سپید بخت، نه قربانی، که پیروزمندان میدان مقاومت و پاسداران حرمت انسانیت بودند. بازگشت آنان، فصل نوینی را برای میهن رقم زد؛ فصلی سرشار از امید، تجدید نیرو و یادآوری قدرت همبستگی. آنان آمدند تا نهال‌های صبر و استقامت شان، در خاک بارور ایران به درختانی تنومند تبدیل شود و سایه سازش نسل‌های آینده را در پناه بگیرد. حضور دوباره این پرستوهای آزادی، به آسمان ایران روشنایی بخشید و نوید داد که از پس هر شب سهمگین اسارت، سپیده‌دم پیروزی و شکفتن دوباره حتمی است. قدم‌های استوارشان بر خاک وطن، ماندگارترین ترانه عشق به ایران شد.
بازگشت آزادگان، یکی از درخشان‌ترین صفحات تاریخ مقاومت و عزت ایران است. یاد و خاطره ایثارها و رنج‌های آن عزیزان، و شادی شکوهمند بازگشت شان، همواره چون چراغی فراروی ملت ایران خواهد درخشید، یادآور اینکه عشق به میهن و ایمان، بال‌هایی است که بر فراز هر اسارتی، انسان را به آغوش آزادی و وطن بازمی‌گرداند.
انتهای خبر/
