به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «تنکابن ۲۴» امام (علیه‌السلام) در این سخن نورانى‌اش به بعضى از کفاره‌هاى گناهان بزرگ اشاره مى‌کند؛ کفاره‌اى که مى‌تواند آن گناه را جبران نماید. مى‌فرماید «از جمله کفاره‌هاى گناهان بزرگ، به فریاد بیچاره و مظلوم رسیدن و تسلّى دادن به افراد غمگین است» (مِنْ کَفَّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ إِغَاثَةُ الْمَلْهُوفِ، وَالتَّنْفِیسُ عَنِ الْمَکْرُوبِ).
«ملهوف» معناى وسیعى دارد که هر فرد مظلوم و بیچاره‌اى را شامل مى‌شود؛ خواه بیمار باشد یا گرفتار طلبکار، یا فقیر نادار و یا زندانى بى‌گناه. کسى که به کمک این‌گونه افراد بشتابد، مى‌تواند عفو الهى را در برابر گناهانى که انجام داده، متوجّه خود سازد.
«مکروب» به هر شخص غمگین گفته مى‌شود؛ خواه غم او در مصیبت عزیزش باشد یا غم بیمارى، فقر، شکست در تجارت و یا هر غم دیگر.
«تنفیس» همان زدودن غم است. در جایى که مى‌توان عامل غم را برطرف کرد، زدودنش از این طریق خواهد بود؛ مانند زدودن فقر از طریق کمک مالى. و آن‌جا که نمى‌توان عامل آن را برطرف کرد، مى‌توان از طریق تسلى دادن، غم و اندوه را سبک گردانید؛ مانند کسى که عزیزش را از دست داده، که با تسلیت گفتن و دلداری دادن توسط دوستان، غم و اندوهش کاهش مى‌یابد یا برطرف مى‌شود. این‌ها همه مصداق تنفیس است.
در یک جمله، کمک‌هاى مردمى در اسلام به هر شکل و به هر صورت، اهمیت فوق‌العاده‌اى دارد؛
هم موجب برکت در زندگى است،
هم سبب برطرف شدن بلاهاست،
و هم کفاره گناهان است.
در کتاب تمام نهج‌البلاغه، این سخن حکمت‌آمیز با اضافاتى آمده است «مِنْ کَفّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ إِغَاثَةُ الْمَلْهُوفِ، وَمِنْ أَفْضَلِ الْمَکَارِمِ التَّنْفِیسُ عَنِ الْمَکْرُوبِ، وَإِقْرَاءُ الضُّیُوفِ، وَمِنْ أَفْضَلِ الْفَضَائِلِ اصْطِنَاعُ الصَّنَائِعِ، وَبَثُّ الْمَعْرُوفِ» از جمله کفاره‌هاى گناهان بزرگ، کمک به مظلوم و از برترین فضایل اخلاقى، برطرف ساختن غم اندوهگین، و پذیرایى از مهمانان و از بهترین فضایل، نیکى کردن و نشر کارهاى پسندیده است.
در حدیثى از امام صادق (علیه‌السلام) مى‌خوانیم که از رسول خدا (صلى‌الله‌علیه‌وآله) نقل مى‌کند «مَنْ أَعَانَ مُؤْمِناً نَفَّسَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ عَنْهُ ثَلاثاً وَسَبْعِينَ کُرْبَةً؛ وَاحِدَةً فِي الدُّنْيَا، وَثِنْتَيْنِ وَسَبْعِينَ کُرْبَةً عِندَ کُرَبِهِ الْعُظْمَى، قَالَ: حَيْثُ يَتَشَاغَلُ النَّاسُ بِأَنْفُسِهِمْ» کسى که انسان باایمانى را یارى دهد، خداوند متعال هفتاد و سه اندوه را از او زایل مى‌کند؛ یکى در دنیا، و هفتاد و دو اندوه به هنگام اندوه بزرگ (در قیامت)، در آن‌جا که همه مردم مشغول خویش‌اند.
کفاره ـ چنان‌که از نامش پیداست ـ چیزى است که امر دیگرى را مى‌پوشاند.
در روایات اسلامى، امور زیادى به‌عنوان کفاره گناه ذکر شده است؛ از جمله فقر، بیمارى، ترس از حاکم ظالم، خسارات مالى، غم و اندوه، ترس و وحشت، سجده‌هاى طولانى، انجام حج و عمره، زیارت قبور معصومان (علیهم‌السلام)، مخصوصاً زیارت امام حسین (علیه‌السلام)، و صلوات بر محمد و آل محمد.
این سخن را با کلامى از امام على بن موسى‌الرضا (علیهماالسلام) پایان مى‌دهیم که مى‌فرماید «مَنْ لَمْ يَقْدِرْ عَلَى مَا يُکَفِّرُ بِهِ ذُنُوبَهُ فَلْيُکْثِرْ مِنَ الصَّلَاةِ عَلَى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، فَإِنَّهَا تَهْدِمُ الذُّنُوبَ هَدْماً» کسى که توانایى ندارد کفاره‌اى براى گناهان خود فراهم سازد، فراوان بر محمد و آل محمد صلوات بفرستد، که صلوات، گناهان را نابود مى‌کند.
وَ قَالَ عَلَيهِ السِّلَامُ
مِنْ کَفَّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ إِغَاثَةُ الْمَلْهُوفِ، وَ التَّنْفِيسُ عَنِ الْمَکْرُوبِ.
امام (عليه السلام) فرمود:
از جمله کفاره هاى گناهان بزرگ، به فرياد بيچاره و مظلوم رسيدن و تسلّى دادن به افراد غمگين است.
انتهای خبر/
