به گزارش پایگاه خبری تحلیلی تنکابن ۲۴، یکی از اصلی‌ترین خواسته‌های مردم و مسئولان منطقه برای حل نظام مند مشکلات بهداشتی، ایجاد “دانشگاه علوم پزشکی غرب مازندران” است. با وجود اخذ مجوز اصولی، تخصیص بودجه و حتی معرفی حساب، سازمان امور استخدامی کشور هنوز کد شناسایی این دانشکده را صادر نکرده است . این بلاتکلیفی اداری، مانند دیواری بلند بین مردم منطقه و دستیابی به یک ساختار سلامت متمرکز و قدرتمند ایستاده است. تحقق این مطالبه می‌تواند پایه‌ای برای ساماندهی نیروی انسانی، جذب استعدادها و توسعه تحقیقات بومی برای حل مشکلات بهداشتی منطقه باشد.

نماد عینی مشکلات درمانی تنکابن، بیمارستان ۲۲۰ تختخوابی فوق تخصصی قلب امام خمینی (ره) است. پروژه‌ای ملی که بیش از یک دهه از کلنگ‌زنی آن می‌گذرد و با وجود پیشرفت فیزیکی حدود ۹۸ درصدی، هنوز به بهره‌برداری کامل نرسیده است . این بیمارستان که قرار بود دارای هشت تخت جراحی قلب باز، شش تخت آی‌سی‌یو، هشت تخت آنژیوگرافی و چهار تخت آی‌سی‌یو قلب باز باشد، می‌تواند نقش حیاتی در خدمت‌رسانی به کل منطقه غرب مازندران ایفا کند . با این حال، گرانی ارز و کاهش قدرت خرید وزارت بهداشت، تأمین تجهیزات را با چالش مواجه کرده است .

در حال حاضر، تمام بار خدمات درمانی دولتی تنکابن بر دوش بیمارستان شهید رجایی است. این بیمارستان با مشکلات ساختاری جدی، مواجه بوده است . چنین رویدادی نه تنها نشان از فرسودگی شدید زیرساخت‌ها دارد، بلکه ایمنی بیماران و کادر درمان را به طور جدی به خطر می‌اندازد. کمبود تخت‌های بیمارستانی، امکانات اولیه و نیروی متخصص، کیفیت خدمات در این مرکز را به شدت تحت تأثیر قرار داده است.

کمبود پزشک، پرستار و کادر درمانی متخصص، یکی از دردهای بزرگ مردم تنکابن است. برای راه‌اندازی تنها فاز اول بیمارستان جدید (۵۰ تخت)، به ۱۶۰ نیرو نیاز است و برای تکمیل کل بیمارستان این عدد به ۴۰۰ نیرو می‌رسد . اگرچه اخیراً مجوز جذب ۲۷۰ پرستار و کارشناس و ۱۰۵ نیروی خدماتی صادر شده، اما تأخیر در برگزاری آزمون‌های استخدامی، این فرآیند را با کندی مواجه کرده است . این کمبود، باعث افزایش فشار کاری بر پرسنل موجود و در نهایت، کاهش کیفیت و دقت خدمات می‌شود.

در کنار همه این مشکلات، نباید از تلاش‌های ارزشمند شبکه بهداشت و درمان شهرستان تنکابن غافل شد. این شبکه با اجرای برنامه‌های پیشگیرانه مانند “تیم‌های سلامت” برای بازدید از روستاها، مراقبت از بیماران خاص و آموزش‌های بهداشتی در زمینه بیماری‌هایی مانند دیابت، فشار خون و تب دنگی، نقش بی‌بدیلی در ارتقای سلامت جامعه ایفا می‌کند . این اقدامات اگرچه ممکن است در رسانه‌ها بازتاب گسترده‌ای نداشته باشد، اما اثر مستقیمی بر سلامت جامعه دارد و از بار بیمارستان‌ها می‌کاهد.

برای خروج از این بن‌بست، چند راهکار عملی می‌تواند مؤثر باشد:

۱٫ پیگیری فوری برای صدور کد شناسایی دانشکده علوم پزشکی غرب مازندران: این امر باید به یک مطالبه جدی و هماهنگ از سوی نمایندگان مجلس، استانداری و دستگاه‌های مربوطه تبدیل شود .

۲٫ بهبود هماهنگی بین‌دستگاهی: همان‌طور که فرماندار تنکابن اشاره کرده، حل مشکلاتی مانند ناترازی برق که بر بخش تولید و درمان اثر می‌گذارد، نیازمند همکاری وزارتخانه‌های مربوطه است .

۳٫ بهره‌برداری مرحله‌ای از بیمارستان فوق تخصصی: به جای انتظار برای رفع تمام نواقص، می‌توان با راه‌اندازی بخش‌های دارای اولویت (مانند اورژانس و بخش‌های داخلی)، همزمان با رفع نواقص باقیمانده، بهره‌برداری را آغاز کرد .

وضعیت درمان و بهداشت در تنکابن، تصویری از یک سیستم نیازمند ترمیم فوری است. مردم این دیار، در کنار زیبایی‌های خدادادی، با زشتی‌های ناشی از کمبودها و بی‌توجهی‌ها نیز دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند. آنچه بیش از هر چیزی نیاز است، عزمی راسخ و همتی بلند در سطح ملی و محلی است. باید باور کرد که سلامت مردم تنکابن و غرب مازندران، کمتر از هیچ نقطه دیگری از ایران ارزشمند نیست. تحقق دانشگاه علوم پزشکی غرب مازندران و بهره‌برداری از بیمارستان فوق تخصصی، تنها یک پروژه عمرانی نیست؛ بلکه احقاق حقی است که سال‌ها در انتظار آن مانده‌اند.

یادداشت: فاطمه کرمی

انتهای خبر/