به گزارش پایگاه خبری‌تحلیلی «بلاغ» گرچه مدح و ثنای افراد به سبب کارهای خوبی که انجام داده‌اند باعث تشویق آنها می‌شود اما به‌ یقین افراط در مدح و ثنا افزون بر این‌که دروغ و گناه کبیره‌ای محسوب می‌شود سبب اغفال طرف مقابل می‌گردد و او را از کوشش و تلاش برای رسیدن به مقامات بالاتر بازمی‌دارد و آثار غرور و خودبرتربینی در او آشکار می‌شود.

به همین دلیل، «امام (علیه‌السلام) به کسی که در ستایش او مبالغه می‌کرد اما در دل، او را متهم می‌دانست فرمود: من کمتر از آن هستم که تو می‌گویی و بالاتر از آنم که در دل داری»؛ (قال (علیه‌السلام): لِرَجُلٍ أَفْرَطَ فِی الثَّنَاءِ عَلَیْهِ، وَ کَانَ لَهُ مُتَّهِماً: أَنَا دُونَ مَا تَقُولُ، وَ فَوْقَ مَا فِی نَفْسِکَ).

ممکن است آن شخص در مورد امام (علیه‌السلام) غلو کرده باشد و آن حضرت با این سخن می‌خواهد جلوی غلو او را بگیرد؛ ولی این احتمال نیز داده شده که چه‌بسا او تنها بخشی از صفات واقعی امام (علیه‌السلام) را برشمرده ولی حضرت متواضعانه چنین سخنی را گفته است. در هر حال جمله ذیلِ این سخن که می‌فرماید «برتر از آنم که در دل داری» در واقع کرامتی است از سوی امام (علیه‌السلام) که باطن و درون مخاطب خود را می‌خواند و می‌داند او منافقانه تعریف و تمجید می‌کند و در دلش حتی صفات واقعی امام (علیه‌السلام) را نیز قبول ندارد.

انتهای خبر/