به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «تنکابن ۲۴» «الْفَقِيهُ كُلُّ الْفَقِيهِ مَنْ لَمْ يُقَنِّطِ النَّاسَ مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ، وَ لَمْ يُؤْيِسْهُمْ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ، وَ لَمْ يُؤْمِنْهُمْ مِنْ مَكْرِ اللَّهِ» به عبارت دیگر، این حکمت به اهمیت تعادل در برخورد با مسائل دینی و معنوی اشاره دارد.
یک فقیه واقعی باید مردم را به رحمت و بخشش خداوند امیدوار کند، اما در عین حال نباید آنها را از عواقب گناه و نافرمانی الهی غافل کند. این حکمت بیان می‌کند که یک فقیه باید هم امید به رحمت خدا را در دل مردم زنده نگه دارد و هم آنها را از عذاب الهی بترساند تا در مسیر درست حرکت کنند.
این حکمت همچنین به این موضوع اشاره دارد که نباید به رحمت خدا مغرور شد و از عذاب الهی غافل ماند. در واقع، فقیه کامل کسی است که تعادل را در این دو وجه مهم دینداری حفظ می‌کند.
