به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «تنکابن ۲۴» امام‌علیه‌السلام در این گفتار پرمعنا، به چهار عامل خوشبختی اشاره می‌کند که دو مورد آخر، با حکمت ۴۳ نهج‌البلاغه مشترک‌اند.
در ابتدا می‌فرماید «خوشا به حال کسی که پیوسته به یاد معاد باشد و برای روز حساب عمل کند» (طوبى لِمَنْ ذَکَرَ الْمَعادَ، وَ عَمِلَ لِلْحِسابِ).
ذکر معاد، انسان را به یاد دادگاهی می‌اندازد که در آن نامه‌ی اعمال به دست افراد داده می‌شود؛ به دست راست نیکوکاران و به دست چپ بدکاران؛ همان نامه‌ای که هیچ‌چیز از کوچک و بزرگ را فروگذار نکرده است. اعضای بدن گواهی می‌دهند، فرشتگان نیز.
باور واقعی به چنین روزی، انسان را از گناه بازمی‌دارد و او را به پاکی، توبه و جبران سوق می‌دهد. ایمان حقیقی، لازمه‌اش عمل است.
در حدیثی از امام صادق‌علیه‌السلام آمده است که شخصی پرسید «آیا ایمان فقط اعتقاد است یا عمل هم هست؟» حضرت فرمود: «ایمان، تماماً عمل است و اعتقاد، بخشی از آن.»
در ادامه، امام‌علیه‌السلام می‌فرماید «کسی خوشبخت است که به اندازه‌ی کفاف قانع باشد و از خدا راضی» (وَ قَنِعَ بِالْکَفَافِ، وَ رَضِیَ عَنِ‌اللَّهِ).
قناعت به کفاف یعنی به حداقل لازم برای زندگی بسنده‌کردن، زیرا بیشتر از آن مسئولیت دارد و کمتر از آن، موجب ذلت است.
انتهای خبر/
