به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «تنکابن ۲۴» امیرمؤمنان (علیه‌السلام) به همهٔ معصیت‌کاران هشدار می‌دهد که از صبر الهی در مقابل معاصی‌شان مغرور نشوند، می‌فرماید «اَلْحَذَرَ الْحَذَرَ، فَوَاللَّهِ لَقَدْ سَتَرَ، حَتّى کَأَنَّهُ قَدْ غَفَرَ» (برحذر باش، برحذر باش! به خدا سوگند، آن‌قدر پرده‌پوشی کرده که گویی آمرزیده است.)

این سخن اشاره دارد به این‌که یکی از صفات پروردگار، ستّارالعیوب است. خداوند با رحمتِ واسعۀ خود، گناهان پنهانی بندگان را افشا نمی‌کند تا آبروی آن‌ها نزد دوست و دشمن نریزد، شاید بیدار شوند، به سوی او بازگردند و از گناهان خویش توبه کنند. اما گاه برخی از افراد از این لطف و رحمت الهی سوء‌استفاده کرده و می‌پندارند که یا گناهی مرتکب نشده‌اند یا اگر گناهی کرده‌اند، خداوند بدون توبه، آنان را مشمول عفو خود قرار داده است.

امام (علیه‌السلام) در این‌جا هشدار می‌دهد که از این لطف و عنایت الهی مغرور نشوید؛ به‌ویژه آن‌که ممکن است این لطف، از نوع نعمت‌های استدراجی باشد؛ یعنی خداوند، گروهی از گنهکاران را شایستۀ عفو و بخشش نمی‌داند و به همین دلیل آن‌ها را به حال خود رها می‌کند تا مجازاتشان را به تأخیر اندازد، برای آن‌که پشتشان از بار گناه سنگین شود و آنگاه به‌شدت آن‌ها را بگیرد و مجازات کند.

در ضمن، این سخن درسی است برای بندگان که آنان نیز ستّارالعیوب باشند و به‌محض اطلاع از گناهان پنهانی کسی، دست به افشاگری نزنند، آبرویش را نریزند و به او فرصت اصلاح خویشتن و توبه بدهند.

علاوه‌بر این، کمتر کسی را می‌توان یافت که عیب و خطای پنهانی نداشته باشد. اگر باب افشاگری گشوده شود، همگان نسبت به یکدیگر بی‌اعتماد می‌شوند و سرمایهٔ اصلی جامعه، یعنی اعتماد، از دست خواهد رفت.

انتهای خبر/