به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «تنکابن ۲۴» نخست اشاره به مسئله «بخل» و آثار شوم آن مى‌كند و مى‌فرمايد: «از بخيل تعجب مى‌كنم كه به استقبال فقرى مى‌رود كه از آن گريخته و غنايى را از دست مى‌دهد كه طالب آن است. در دنيا همچون فقيران زندگى مى‌كند ولى در آخرت بايد همچون اغنيا حساب پس دهد»؛ (عَجِبْتُ لِلْبَخِيلِ يَسْتَعْجِلُ الْفَقْرَ الَّذِي مِنْهُ هَرَبَ، وَيَفُوتُهُ الْغِنَى الَّذِي إِيَّاهُ طَلَبَ، فَيَعِيشُ فِي الدُّنْيَا عَيْشَ الْفُقَرَاءِ؛ وَيُحَاسَبُ فِي الاْخِرَةِ حِسَابَ الاَْغْنِيَاءِ).
امام(عليه‌السلام) چه تعبير زيبا و دلنشينى در اينجا فرموده است؛ افراد بخيل تنها نسبت به ديگران بخيل نيستند. بسيار مى‌شود كه نسبت به خويشتن هم بخيل‌اند. با اين كه داراى ثروت‌اند زندگى سخت و فقيرانه‌اى براى خود فراهم مى‌كنند و همان‌گونه كه امام(عليه‌السلام) فرموده است براى فرار از فقر آينده، فقر امروز را براى خود ترتيب مى‌دهند. آنها همچنين به دنبال غنا و ثروت بيشتر در آينده‌اند در حالى كه غناى امروز را از دست مى‌دهند؛ چرا كه از ثروت خود بهره‌اى نمى‌برند.
از سويى ديگر در روز قيامت بايد در صف اغنيا بايستند و حساب اموال خود را پس دهند در حالى كه در دنيا از نظر زندگى در صف فقيران بودند؛ يعنى مشكلات غنا را دارند ولى از مواهب آن بى‌بهره‌اند. آيا زندگى چنين اشخاصى شگفت‌آور و تعجب‌برانگيز نيست؟ آيا مى‌شود اين‌گونه افراد را در زمره عاقلان دانست؟ نه تنها امام(عليه‌السلام) كه عقل كل است از زندگى آنان تعجب مى‌كند، بلكه هر انسان عاقلى گرفتار شگفتى مى‌شود.
ممكن است كسانى بگويند: اين درباره بخيلانى است كه حتى درباره خود بخل مى‌ورزند؛ اما بخيلانى كه بخلشان متوجه ديگران است و خودشان زندگى مرفهى دارند مشمول اين سخن نيستند؛ ولى تجربه نشان داده كه غالب بخيلان به خويشتن نيز بخيل‌اند.
بخل از صفات بسيار زشتى است كه در آيات و روايات اسلام نكوهش فوق‌العاده‌اى از آن شده؛ از جمله در حديثى از پيغمبر اكرم(صلى‌الله‌عليه‌وآله) مى‌خوانيم: «اَلْبَخيلُ بَعيدٌ مِنَ اللهِ، بَعيدٌ مِنَ النّاسِ، قَريبٌ مِنَ النّارِ؛ بخيل از خدا دور است و از مردم دور و به آتش دوزخ نزديك است».
در كتاب فقه‌الرضا آمده است: «إيّاكُمْ وَالْبُخْلُ فَإِنَّهُ عاهَةٌ لا يَكُونُ فى حُرّ وَلا مُؤمِن، إنَّهُ خِلافُ الاْيمانِ؛ از بخل بپرهيزيد كه نوعى آفت است كه نه در افراد آزاده و نه در صاحبان ايمان است، زيرا بخل مخالف ايمان است (شخص بخيل ايمان محكمى به جود و سخا و عطاى خداوند ندارد)».
در حديثى از امام صادق(عليه‌السلام) مى‌خوانيم: «مَنْ بَرِءَ مِنَ الْبُخْلِ نالَ الشَّرَفَ؛ كسى كه از بخل دورى كند به شرافت و بزرگى نائل مى‌شود».
انتهای خبر/
