به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی تنکابن ۲۴، در دل تاریخ، در سرزمین وحی، قصه‌ای رقم خورد که تا ابد در یادها ماندگار شد. قصه‌ی ابراهیم خلیل‌الله (ع)، پیامبری که در اوج عشق و ایمان، آماده قربانی کردن عزیزترین دارایی خود، فرزندش اسماعیل (ع)، در راه خداوند بود. این امتحان الهی، نمادی از تسلیم محض در برابر اراده پروردگار و عبور از تمامی تعلقات دنیوی است.

قربانی کردن در عید قربان، یادآور همین ایثار و فداکاری حضرت ابراهیم (ع) است. هر مسلمانی با قربانی کردن حیوانی در این روز، در واقع نمادی از قربانی کردن نفس اماره و تعلقات دنیوی را به نمایش می‌گذارد. هدف از قربانی، رسیدن به تقوا و پاکی دل است، چنانچه خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید: “لَن يَنَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَلَا دِمَاؤُهَا وَلَٰكِن يَنَالُهُ التَّقْوَىٰ مِنكُمْ” (هرگز گوشت‌ها و خون‌های آن‌ها به خدا نمی‌رسد، بلکه تقوای شما به او می‌رسد).

اقامه نماز عید قربان، فرصتی است برای شکرگزاری به درگاه الهی و تجدید پیمان با او.

قربانی کردن، نمادی از ایثار و فداکاری در راه خدا و کمک به نیازمندان است.

گفتن تکبیرات در روز عید، اعلام بندگی و عظمت خداوند است.

صله رحم و دیدار با خویشاوندان، از جمله سنت‌های حسنه این روز است.

دستگیری از فقرا و نیازمندان، از جمله اعمال نیکو در این روز است.

در روایات اسلامی، فضایل بسیاری برای عید قربان ذکر شده است. از جمله اینکه این روز، روز آمرزش گناهان و استجابت دعاست. همچنین، در روایات آمده است که قربانی کردن در این روز، موجب برکت و افزایش رزق و روزی می‌شود.

کلمه “قربان” در لغت به معنای “نزدیک شدن” است. عید قربان، روزی است که بندگان خدا با انجام اعمال نیکو، به ویژه قربانی کردن، به خداوند متعال نزدیک‌تر می‌شوند.

آورده‌اند که ابراهیم (ع) پس از دیدن رویای قربانی کردن فرزندش، با دلی پر از غم و اندوه، ماجرا را با اسماعیل (ع) در میان گذاشت. اسماعیل (ع) نیز با ایمانی راسخ، پدر را به اطاعت از فرمان الهی تشویق کرد و گفت: “ای پدر! آنچه را مأمور شده‌ای انجام ده، به خواست خدا مرا از صابران خواهی یافت.” (سوره صافات، آیه ۱۰۲)

این سخن اسماعیل (ع)، نشان از تسلیم و رضا در برابر اراده الهی دارد. او با وجود اینکه می‌دانست قربانی خواهد شد، اما ذره‌ای تردید به دل راه نداد و با آغوش باز به استقبال تقدیر الهی رفت.

عید قربان، تنها یک جشن نیست، بلکه یک فرصت است؛ فرصتی برای تطهیر دل‌ها از رذائل اخلاقی، تقرب به خداوند متعال، و کمک به نیازمندان. بیایید در این روز مبارک، با تأسی به ابراهیم (ع) و اسماعیل (ع)، تعلقات دنیوی را قربانی کنیم و دلی سرشار از عشق و ایمان را به پیشگاه خداوند متعال هدیه نماییم.

انتهای خبر/