هیچ وقتی برای اجرای حکم خدا جهت پیاده‌سازی قانون حجاب، زمان مناسبی نیست چراکه مسئولان ملاحظه انتخابات و جلب آراء مردم به‌ویژه بقول خودشان قشر خاکستری را دارند و برای دل‌ربایی و بدست آوردن رأی، حاضر نیستند به اصطلاح، خود را بده کنند، ضمن آن که اکثرشان در درون خانواده خود، دچار این بلیه فسادزا هستند.

حجاب در چرخ‌دنده‌های انتخابات!

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی بلاغ؛ از تصویب قانون حجاب، که حکم صریح خداوند و مورد تاکید قرآن است. در اسلام، آنچه که به خود و جامعه آسیب وارد کند، مورد منع قرار گرفته و برای آن، قواعد دقیق‌تر وضع شده است.

آسیب نخست بی‌حجابی و بدحجابی به خود شخص وارد می‌شود و او را از منزلت انسانی و کرامتی را که خداوند به او به عنوان اشرف مخلوقات بخشیده، دور می‌سازد و شخص را به خودنمایی و شخصیت جنسیتی تنزل می‌دهد.

از آنجا که بازتاب تنزل شخصیت فرد و گرفتار شدن در گرداب بی‌هویتی، به جامعه نیز منتقل می‌شود، علاوه بر فرد قربانی، جامعه هم متاثر از این آسیب، دچار جراحت خواهد شد.

حجاب؛ حکم قطعی خداوند

اسلام ، دینی بزرگ و همه‌جانبه است و برای تمام مسائل فردی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و… برنامه دارد و احکامی را وضع کرده است. یکی از احکام و دستورات اسلام در حوزه فردی و اجتماعی و فرهنگی، احکام پوشش و حجاب زنان و مردان است.

لزوم پوشش برای زنان بنا بر ویژگی‌های خاصی است که در خانم‌ها وجود دارد؛ زیرا زن مظهر جمال و مرد مظهر شیفتگی است. قهرا به زن باید بگویند خود را در معرض نمایش قرار نده نه به مرد. لذا با این که دستور پوشیدن برای مردان (مثل زنان) مقرر نشده است عملا مردان پوشیده‌تر از زنان از منزل بیرون می‌روند؛ زیرا تمایل مرد به نگاه کردن و چشم‌چرانی است نه به خودنمایی، و بر عکس تمایل زن بیشتر به خودنمایی است نه به چشم‌چرانی. تمایل مرد به چشم‌چرانی، بیشتر زن را تحریک به خودنمایی می‌کند و به همین جهت «تبرج» (بزک نمودن) از مختصات زنان است.

زنان مؤمن، موظف به رعایت پوشش و حفظ خود از نامحرم هستند. در احزاب سوره۳۳، آیه۵۹ آمده که ‌ای پیامبر! به همسران و دخترانت و زنان مؤمنان بگو: «جلبابها (روسری‌های بلند) خود را بر خویش فروافکنند، این کار برای اینکه شناخته شوند و مورد آزار قرار نگیرند بهتر است (و اگر تا کنون خطا و کوتاهی از آنها سر زده توبه کنند) خداوند همواره آمرزنده رحیم است.

زنان مؤمن، موظف به پوشاندن سر، گلو و سینه خود، از نگاه نامحرمان هستند. بگو به زنان مؤمنه روسری‌های خود را بر سینه خود افکنند (تا گردن و سینه با آن پوشانده شود)

نباید زنان به هنگام راه رفتن پاهای خود را چنان به زمین کوبند تا صدای خلخالهایشان به گوش رسد! این امر نشان می‌دهد که اسلام به اندازه‌ای در مسائل مربوط به عفت عمومی سختگیر و موشکاف است که حتی اجازه چنین کاری را نیز نمی‌دهد، و البته به طریق اولی عوامل مختلفی را که دامن به آتش شهوت جوانان می‌زند مانند نشر عکس‌های تحریک‌آمیز و فیلم‌های اغواکننده و رمان‌ها و داستان‌های جنسی را نخواهد داد، و بدون شک محیط اسلامی باید از اینگونه مسائل که مشتریان را به مراکز فساد سوق می‌دهد و پسران و دختران جوان را به آلودگی و فساد می‌کشاند پاک و مبرا باشد. (مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۱۴، ص۴۵۴.)

حجاب بر زنان، برای شوهر، پدر، پدرشوهر، پسران، پسران شوهر، برادران، پسران برادر و پسران خواهر واجب نیست.

در سوره آیه۳۱ آمده که و زینت خود را آشکار نسازند مگر برای شوهرانشان، یا پدرانشان، یا پدر شوهرانشان، یا پسرانشان، یا پسران همسرانشان، یا برادرانشان، یا پسران برادرانشان، یا پسران خواهرانشان، افراد یاد شده که به سبب یا نسب، محرم زن حساب شده‌اند از طرف پدرشوهر هرچه بالا رود و از سوی پسرشوهر و برادرزاده و خواهرزاده هرچه پایین رود شامل می‌شود.

واجب نبودن حجاب برای زنان مؤمن، در مواجهه با پدران، پسران، برادران، پسران برادر، پسران خواهر، زنان مؤمن و بردگان خود:بر آنان(همسران پیامبر) گناهی نیست در مورد پدران و فرزندان و برادران و فرزندان برادران و فرزندان خواهران خود و زنان مسلمان و بردگان خویش (که بدون حجاب و پرده با آنها تماس بگیرند)(احزاب/سوره۳۳، آیه۵۵ )

بی‌حجابی، محصول طبیعی فساد

بی‌حجابی از هرچه که تاثیر بگیرد، خود محصولی است که جامعه را گرفتار گناه، فساد و متزلزل کردن روابط زناشویی و تضعیف شدید بنیاد خانواده، بالابردن سن ازدواج، افزایش آمار طلاق و بروز ناهنجاری‌های متعدد می‌شود که عامل اصلی آن، بی‌مبالاتی دخترک بی‌خبر از همه جا و مسئولیت‌ناپذیر و آن خانم بی‌توجه به اخلاق و معنویت است که دود آتش بی‌حجابی دیری نخواهد پائید، که وجود و زندگی‌شان را خواهد سوزاند. چند دهه می‌گذرد و هنوز اجرای این قانون در جامعه بدلیل ملاحظاتی از سوی مسئولان جدی گرفته نشده است.

واقعیت‌های تلخ بی‌حجابی

واقعیت این است که بی‌حجابی حکایت از تلخی‌هایی دارد شاید بتوان برخی از آن‌ها را بدین جملات فهرست کرد.

وجود اعتقاد قلبی و ایمانی مسئولان و مجریان به این اصل مهم الهی و قانونی، که اگر در عمق وجود خود به فرائض اسلامی و اجرای احکام دینی مومن نباشند، اشغال جایگاه مسئولیتی در نظام اسلامی، غصب و غیرشرعی است، همچنین آمد آنانی که به وظایف خود در موضوع عفاف و حجاب عمل نمی‌کنند حتی اگر خود را مومن و معتقد نسبت به این دو فریضه الهی بدانند. در این ارتباط آنچه که ملاک قضاوت است، خروجی رفتار مسئولان می‌باشد، نه اعتقاد آنان.

عدم تعارض منافع، بدین معنی که مسئولان خود از معضل بی‌حجابی و بدحجابی در خانواده خود مواجه نباشند که در این ارتباط، مشکلات فراوانی بین مجریان وجود دارد، که آن‌ها با کمال پوزش باید گفت که خودشان بخش مهمی از این معضل هستند و تا زمانی که این تعارض منافع وجود داشته باشد، نمی‌توان به اجرای قانون الهی و قانونی از سوی آن‌ها امید داشت. طبیعی است مسئولان خود باید عاری از پدیده بدحجابی و بی‌حجابی باشند تا بتوانند با اراده ای راسخ، مجری این قانون مقدس باشند.

برخورد فوق‌العاده ضعیف و تضعیف و تحقیرکننده با این فریضه اسلامی، موجب جری شدن متخلفان شده و برخی از متجریان نسبت به مشکل‌دار بودن مسئولان و بی‌ارادگی آنان در اجرای این قانون آگاهی دارند و روز به روز بر دامنه این قانون‌شکنی افزوده می‌شود که جمع کردن این موضوع با گذشت هر روز، سخت‌تر و پرهزینه تر می‌شود.

بی‌عملی مسئولان و عدم واکنش بازدارنده در قبال متعرضان به آمران به‌معروف و ناهیان از منکر و توصیه تنها به غیرتمندانه جامعه که وظیفه‌شان تنها به تذکر لسانی است، فریضه امر به معروف و نهی از منکر را به انزوا و تعطیلی کامل کشانده که تک اقدامات غیرتمندان جامعه در قبال اپیدمی و گسترده شدن بدحجابی و بی‌حجابی، راه به جایی نمی‌برد و روز به روز، بی‌حجابی در حال افزایش است.

از آنجا که اقدامات قانونی با بی‌حجابی و بدحجابی باید همزمان و هماهنگ با هم انجام شود و اقدام تنها یک دستگاه تاثیر چندانی نخواهد داشت، با این وجود، نیروی انتظامی به عنوان ضابط قضایی و مجری قانون مکرر اعلام آمادگی برای برخورد با هنجارشکنان و ناقضان قانون نموده که اعلام نتائج این اقدام از سوی این نیروی سرفراز ضروری است.

ورود نیروی انتظامی به موضوع عفاف و حجاب اگر با مشارکت همه دستگاه‌های فرهنگی، قضایی و…، و بسیج نباشد، راه به جایی نخواهد برد همچنان‌که با اعلام اجرای طرح نور، که همان قانون حجاب است، تغییر قابل ذکری در کشور رخ نداده و مردم مکرر در شهرهای مختلف گلایه دارند که این طرح از سوی نیروی انتظامی کجا به اجراء گذارده شده که هیچ کسی آن را ندیده است؟. بدین جهت، به نظر می‌رسد ستاد مستقلی تحت ریاست وزیر کشور باید شکل بگیرد و عهده‌دار پیگیری اجرای قانون عفاف و حجاب در سطح کشور شود و همه ظرفیت‌ها را بویژه در حوزه‌های فرهنگی به صحنه بیاورد و دائم از بازخوردها برای تنقیح و تصحیح شیوه کار بهره ببرد و رئیس‌جمهور نیز با جدیت فعالیت‌ها و نتایج تلاش‌های این ستاد را تعقیب کند.

محمداسماعیل امام‌زاده